Obecne czasy związanie z pandemią Coronavirusa i sytuacja epidemiologiczna, spowodowały bardzo wysokie zapotrzebowanie na pracę zdalną dla wszystkich pracowników biurowych niezależnie od branży czy też rodzaju pracy wykonywanej przez pracownika.
Dla działów IT to także bardzo duże przedsięwzięcie techniczne oraz logistyczne ponieważ stają oni przed koniecznością uruchomienia zdalnego dostępu do zasobów firmy dla pracowników. W małych organizacjach, w których struktura dostępu do sieci jest płaska tj. każdy pracownik ma dostęp do tych samych zasobów, sytuacja wydaje się prosta: Tunel IPSec z uwierzytelnieniem użytkowników po loginie i haśle uruchomiony jako usługa przeważnie na Next Generation Firewall’u.
Sytuacja staje się bardziej skomplikowana w sytuacjach gdy:
- Dostęp dla poszczególnych pracowników jest profilowany w zależności od rodzaju pracownika, departamentu w którym pracuje
- Nakładane są konkretne polityki QoS na dostęp do sieci, w sytuacji w której pracownik znajduje się w biurze oraz istnieje konieczność utrzymania tych samych polityk przy dostępie zdalnym
- Pracownik w czasie swojej normlanej pracy korzysta z rożnych urządzeń, które posiadają sprofilowany dostęp do sieci oraz dostęp do sieci przez różne medium – przewodowe/bezprzewodowe, takie jak: telefony IP, thin client czy tez urządzenia BYOD.
Nie jest możliwe uruchomienie dostępu zdalnego dla wszystkich wyżej wymienionych sytuacji korzystając i opierając się tylko na rozwiązaniach i usługach uruchamianych na urządzeniach brzegowych i konieczne jest… wyniesienie korporacyjnej infrastruktury sieciowej do domu pracownika.
Brzmi bardzo groźnie, niezgodnie ze standardami oraz skomplikowanie w konfiguracji, natomiast rzeczywistość jest zupełnie inna i opiera się na wyposażeniu pracownika w specjalnego Access Pointa (często tez wyposażonego z downlinkowe porty ethernetowe) który to w zależności od konfiguracji terminuje ruch z każdego SSID przez osobne szyfrowane tunele VPNowe.
Poniższy rysunek przedstawia koncepcje uruchomienia tzw. Remote Access Point’a zlokalizowanego w domu pracownika, który rozgłasza profile SSID identyczne jak te dostępne w biurze i terminuje je poprzez łącze internetowe oraz tunel VPN do koncentratora, którym jest kontroler sieci bezprzewodowej.
Uruchomienie tego rodzaju wyniesionej infrastruktury jest banalnie proste do wdrożenia dla administratora IT, a architektura rozwiązania pozwala na uruchomienie nawet łączności L2 miedzy zasobami firmy a użytkownikiem wyniesionym.
Powyższy rysunek ukazuje nam tez bardzo dużą zaletę tzw. Remote Access Point’ów czyli wbudowane porty Ethernetowe z zasilaniem PoE, pozwalające podłączyć do Access Pointa np. Telefon IP czy inne urządzenia sieciowe, które potrzebuje sprofilowanej łączności z zasobami korporacyjnymi.
Wszystkie Remote Access Pointy są przeważnie zarządzane z poziomu kontrolera sieci bezprzewodowej lub jednego spójnego systemu do zarządzenia siecią przewodową i bezprzewodową, a w przypadku uwierzytelniania użytkowników i profilowania dostępu użytkowników per konkretne VLANy, polityki QoS wszystkie profile są przenoszone i aplikowane na urządzenia końcowe podłączone przez Remote Access Pointy, oferując identyczny dostęp do sieci jaki użytkownik, jego urządzenia oraz urządzenia dodatkowe otrzymałby w sytuacji korzystania z infrastruktury biurowej.
Przykładem architektury rozwiązania typu Remote Access Point, jest rozwiązania Alcatel Lucent Enterprise, gdzie urządzeniem końcowym jest OmniAccess Stellar AP1201H zgodnym ze standardem 802 802.11ac posiadający 3 porty Downlink 10/100/1000Base-T (RJ-45) w tym jeden wspierający Power over Ethernet (PoE) w standardzie 802.3af, do którego możemy podłączyć np. Telefon IP i terminować ruch z danego portu po uwierzytelnieniu telefonu do korporacyjnej sieci telefonicznej VoIP.
Potrzebujesz projektu tego typu rozwiązania? Masz pytania odnośnie tego wpisu? Skontaktuj się z nami
Polish 
English